سازوکاری برای توانمندسازی اجتماعی سکونتگاه های غیر رسمی

چکیده : یکی از زمینه های ناپایداری شهری، سکونتگاه های غیررسمی است، که در ایران به عنوان نمادی از فقر شهری با سرعتی شتابان در حال شکل گیری است. این سکونتگاه ها منظری آشفته و بی نظم در شهر ایجاد کرده و لطمات اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی گستردهای را بر کل شهر تحمیل کرده اند. نکته دارای اهمیت، شناسایی راهکار اساسی خروج از این معضل است. این امر را نه می توان به حال خود رها نمود و نه می توان با برخورد مقطعی و گزینشی پاسخگوی آن شد. ضعف مدیریت شهری، برخوردهای غیرقانونی، ناکارآمدی سیاست های کنونی از جمله موانع اصلی گام نهادن در مسیری شفاف است. رویکردهای متفاوتی در نظام برنامه ریزی در کشورهای مختلف در کاهش این مساله بکار گرفته شده است . لذا هدف پژوهش حاضر توانمندسازی اجتماعی سکونتگاه های غیر رسمی می باشد . نتیجه پژوهش نشان می دهد اسکان غیر رسمی خود معلول گسترش شکاف طبقاتی، رشد بی رویه شهرنشینی و مهاجرت روستائیان به شهرهای بزرگ است از جهات متعددی موجب شیوع بزهکاری، انحرافات اجتماعی و عوارض ناشی از آن می شود و ساماندهی و ارتقای شرایط زندگی حاشیه شهرها بدون توجه به آثار پیامدهای آن و تجربه دیگر کشورها، به ویژه ممالک جهان سوم وارد شدن در عرصه آزمون خطاست و موجب از بین رفتن بسیاری از منابع و فرصت ها می شود. در نتیجه می توان گفت اسکان غیررسمی یکی از مشکلات شهری است که مهمترین مشخصه آن ناامنی حق تصرف، شرایط ساختاری نابهنجار مسکن، دسترسی ضعیف به خدمات شهری و تغذیه سالم و تراکم بیش از حد میباشد. این شرایط بلخص در کشورهای توسعه نیافته بارزتر است. واژگان کلیدی: شهرنشینی؛ اسکان غیر رسمی؛ توانمند سازی ، رویکرد اجتماعی